“Als er zulke mooie meisjes bestaan, waarom zou er dan überhaupt iemand naar mij kijken?”
Mogen wij even introduceren: de inspirerende en bewonderenswaardige Coco. Binnen anderhalf jaar viel ze 50 kilo af. Een strijd vol bloed, zweet, tranen, maar ook vol overwinning. Voor Enfait wilde ze haar verhaal op papier zetten. Wees gewaarschuwd: kippenvel op je armen en een hoop respect voor deze bloedmooie 27-jarige vrouw. Vandaag spreekt ze over haar tijd op de middelbare school.
“Links, rechts, voor, achter, doodvermoeiend al die mensen die om me heen lopen in de stad, zouden ze vinden dat ik er raar uitzie? Ben ik de dikste vrouw zijn die op dit moment in de stad loopt? Een vlaag van zelfmedelijde vult mijn hele lichaam, zo makkelijk was het om verdrietig te worden, om mezelf te laten geloven dat ik helemaal niks waard was.
Waarom moest ik dat nou doen, ik had een goede dag en het was nergens voor nodig, het was alsof ik me niet goed mocht voelen, alsof iets in mij nooit wilde accepteren wie ik was en ik daarom niet gelukkig mocht zijn of zelfvertrouwen mocht hebben, want hoe durfde ik…
Ik lig op mijn bed, een jaar of 14 oud, ik blader driftig door een tijschrift met daarin de nieuwste mode, soapsterren en celebs. Op vrijwel elk lichaam plak ik in mijn gedachten mijn eigen hoofd, als ik nu met mijn vingers knip dan zie ik er zo uit, zonder enige moeite gedaan te hebben, wat zou dat toch geweldig zijn.
Als er een ding is wat ik mijn leven lang heel consequent heb gedaan is het fantaseren. Op elk dramatisch nummer wat je je maar kan voorstellen had ik een dramatische slomo entrance verzonnen in de hal van een drukke high school waar ik uiteraard de mooiste was.
Middelbare school
Mijn hart zat in mijn keel, toen ik op mijn nieuwe fiets stapte, ik hoefde maar twee minuten te fietsen, er zaten nog maar twee minuten tussen mij en mijn nieuwe school, de nieuwe mensen en het nieuwe alles. Ik probeer mijn zenuwen onder controle te houden, maar voor mijn gevoel kan iedereen aan me lezen dat ik me ongemakkelijk voel.
Ik had een kans om mezelf opnieuw neer te zetten, ik zou niet meer een personage spelen en me constant ongemakkelijk en bezwaard voelen, het zou anders zijn, beter… Ik zet mijn fiets neer en na een paar bekende gezichten te hebben gezien begon het hele circus.
Het voornemen om mezelf te zijn heeft precies één minuut geduurd, ik was in mijn looptijd op de middelbare school geloof ik welgeteld acht verschillende mensen, heb wel tien verschillende kledingstijlen gehad en mijn mening over vrijwel alles veranderde wekelijks.
Van binnen voelde ik me altijd hetzelfde, ik hoopte dat mensen niet zouden weten wat ik echt dacht en voelde, alhoewel het afshuiven op het feit dat ik een tiener was makkelijk ging.
Rond mijn twaalfde – althans, zo zegt mijn moeder – begon ik te puberen. Diezelfde tijd begon ik op de middelbare school, ik stond meer op de gang dan ik in een lokaal was en vertelde mensen de meest waanzinnige verhalen over mezelf, ik had geen idee wie ik was of wat mijn bijdragen zou zijn aan de wereld, ik ging er vanuit dat het niet veel zou zijn en ik vrijwel onopgemerkt mijn leven zou kunnen leiden. Uiteraard mocht niemand dat weten en zette ik mijzelf op de kaart als brutale, praatgrage dare devil die niks van educatie moest hebben.
Ik heb vaak spijt dat ik mijn middelbare school voor mijn gevoel niet goed heb afgemaakt, ik had veel meer in mijn mars dan ik dacht, jammer dat ik er zo laat achter kom.
Mijn vriendinnetjes waren allemaal slank en vaak werd ik zo verdrietig om het feit dat ik er niet zo uitzag als zij. Daarom denk ik dat ik met andere dingen ging compenseren, dat begon toen.
Ik en al mijn schreeuwerige personages die ik over deze jaren ben geweest wilden eigelijk heel graag het slimme, slanke, rustige meisje zijn.
Nu is het niet heel bijzonder dat iemand een nieuwe identiteit wilt neerzetten op de middelbare shool, het is zelfs vrij normaal, ik moest het alleen weer overdrijven.
Ik weet nog goed dat ik hals over kop verliefd was op een jongen die twee klassen hoger zat dan ik en elke keer dat hij tegen me praatte ik het gevoel had dat ik 50 meter uit de lucht naar beneden viel, ik probeerde zo ‘normaal’ mogelijk te doen maar zei altijd de raarste onnodige dingen en na afloop wist ik nooit wat hij zei. Het hele circus eromheen vond ik immers interresanter; de briefjes, vriendinnen onderzoek laten doen en dat soort dingen.
Waarom het alleen nooit wat werd met de jongens die ik leuk vond? Ik keek altijd om me heen en dacht ‘Als er zulke mooie meisjes bestaan, waarom zou er dan überhaupt iemand naar mij kijken?’
Het jammere aan dit verhaal is, ik doe het nog steeds.
Ik ging afvallen en zo zou alles, zoals ik eerder zei, magisch op zijn plek vallen: liefde, carrière, enzovoorts.
Ik heb alleen de nare gewoonte om mezelf aan andere mensen te meten en dat werkt bijna altijd in mijn nadeel waardoor ik vaak dingen maar laat omdat ik denk ‘er zijn mensen veel leuker, mooier en beter dan ik…’
Steeds meer begin ik te zien wat ik de wereld allemaal te bieden heb, dat meisje van de middelbare school ben ik in mijn essentie gewoon nog, want naar mijn mening blijft de kern nu eenmaal de kern. Alleen eromheen bevinden zich steeds meer kleine verbeteringen, kleine stapjes naar voren, kleine en grote overwinningen.”
