‘Nee ik wil toch niet’
Wie zich verloofd, trouwt doorgaans, maar niet altijd. Soms gaat er in de liefde iets helemaal niet goed. Dat zit zo: eigenlijk wil je heel graag met de liefde van je leven samen zijn en op een bepaald moment komt daar dan een geheel gedegen aanzoek. Ja. Ik . Wil. Is zo gezegd… maar tussen de verloving en bruiloft kan er heel wat gebeuren. Terwijl jullie met iedereen het heugelijke nieuws delen, voelt het alsof jullie steeds verder uit elkaar groeien. Ondertussen ga je gestaag door met de omgeving uitkammen voor de beste locaties, het plannen van proeverijtjes voor de catering en het ontwerpen van de kaarten. So far so good, maar dan gaat het mis.
Het lukt jullie niet om samen gelukkig te zijn. Shame! Want je hebt het grote nieuws al maanden geleden aangekondigd, je vriendinnen hebben een nieuwe garderobe voor jullie ‘grote dag’ aangeschaft en de aanbetalingen zijn allang de deur uit. Ga dan maar eens de boodschap brengen die eigenijk al weken als een boze donderwolk boven jullie hoofd hangt. Het onuitgesproken schandaal wat jullie al weken diep wegstoppen. Ergens voelt het alsof er geen weg meer terug is… maar verder gaan kan ECHT niet.
Dit. Precies DIT lijkt mij verschrikkelijk. Als bride to be ben je een half jaar alleen maar bezig met het voorbereiden van the day. Iedereen leeft met je mee en jullie bruiloft is het onderwerp van gesprek. Er gaat geen feestje voorbij waarbij iemand aan je vraagt ‘zijn de uitnodigingen al de deur uit’? Oh… wat een horror als jij dan ergens al weet dat die uitnodigingen helemaal niet gaan komen.
Het overkwam E. Zij wilde liever niet trouwen maar na een spontaan aanzoek van manlief op een zoetsappige trip floepte er een ‘ja’ uit. En ja… ze wilde ook wel maar het werd zo serieus. Was dit de juiste keuze? Op het juiste moment? Twijfels waren er vanaf het begin. Achteraf zegt ze: ‘Ik had nog helemaal niet genoeg zelfkennis of zelfvertrouwen om “nee” te zeggen. In films zie je romantische aanzoeken en al mijn vriendinnen zwijmelden weg bij het idee van een bruiloft, dan moet ik gek zijn om het niet te willen.” Gek werd de situatie zeker toen ze tussen de voorpret steeds vaker ruzie kregen en een akelig gevoel E. bekroop. ‘Dit is het niet’ dacht ze steeds vaker terwijl haar tantes kirrend de peperdure jurk – ook die was al besteld – bekeken. En wat doe je dan? Nachtenlang piekerde ze over de passie die miste. Chemie die ze zo graag wilde voelen. Maar alles afblazen? Dat is toch té gênant voor woorden? Uiteindelijk heeft E. afgezegd. Voor haar vent kwam dit nieuws als donderslag bij heldere hemel. Diep gekwetst was hij dus voelde E. zich verantwoordelijk om iedereen over de grote mislukking te vertellen en al het bruidspersoneel en de locatie af te blazen. Dat werd haar niet in dank afgenomen, ze was de boeman die het sprookje abrupt beëindigde en moest daarvoor op de blaren zitten. Naar aanbetalingen kon ze fluiten en er werd flink geroddeld. Ondanks alles is ze blij dat ze de moed heeft gehad om het feest der liefde last minute te cancelen. De ophef duurt hooguit een paar maanden en een slecht huwelijk de rest van je leven.
