Column Demi: Een kop thee, bezwete lichamen en een felgroene yoga mat
‘Misschien is het goed voor je opnieuw échte ontspanning te vinden’. Terwijl ik telefoon ophang weet ik dat mijn moeder gelijk heeft. Ik kan niet ontkennen dat de lijnen zijn vervaagd tussen inspanning en ontspanning. Sinds ik er na mijn burn-out voor heb gekozen om mijn hart te volgen, en werk te doen waar ik écht blij van word kan het gerust voorkomen dat ik van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat aan het werk ben. Niet erg, dacht ik een lange tijd. Ik vind het immers leuk wat ik doe. Alleen sinds deze week voelt het anders. Mijn hoofd voelt alsof er een strakke band omheen wordt getrokken, mijn ogen staan wijd gesperd en vandaag was niet de eerste keer dat ik mijn kop thee kapot wilde gooien op de grond, omdat ik mij had gestoten, iets even niet ging zoals ik wilde, of ik een reactie kreeg van iemand waar ik niet op hoopte. Het is dus tijd voor actie, of beter gezegd – minder actie.
Na mijn sportkleding te hebben afgestoft kom ik aan bij mijn eerste les Yin Yoga bij Kompassie Yoga, een yogastudio waar ik praktisch gezien iedere dag langsfiets maar nog nooit binnen ben geweest. Yin Yoga is yogastijl die – zo heb ik mij laten vertellen – rustig is en vooral is gericht op het langer aanhouden van zittende of liggende houdingen. Met de instelling ‘ik kan het hooguit een kans geven’ zoek ik een plek in de ruimte en besluit ik mij over te geven aan de eerste houding. Terwijl ik lig voel ik hoe mijn rug wordt opgerekt terwijl mijn armen zich losjes langs mijn lichaam bevinden. Ook voel ik dat ik beter geen knot in had kunnen doen. Ik kom even omhoog, zie hoe senang iedereen om mij heen erbij lijkt te liggen, doe mijn knot uit en ga opnieuw liggen. Ik volg de woorden van de yogadocente: Adem diep in. Adem diep uit. Al snel ben ik de focus op mijn ademhaling kwijt en denk ik na over hoeveel voeten en bezwete lichamen er al zouden hebben gelegen op mijn felgroene geleende yoga mat en stel ik pijnlijk vast dat ik niet langer kan zeggen dat ik lenig ben omdat ik vroeger intensief heb geturnd. Ik vraag me af hoelang ik nog zo lang moet liggen. Gedachtes over de vaatwasser die ik nog uit moet ruimen, de kattenbak van poes Shabbie die ik nog moet verschonen, en de aantekeningen van een coachgesprek die ik nog moet bijwerken – ze komen allemaal voorbij.
Ineens laat ik de stem van de yogadocente opnieuw binnenkomen. Ze helpt mij er met een kalme, zachtaardige maar duidelijke stem aan herinneren dat ik de focus opnieuw mag leggen op mijn ademhaling, alsof ze mij hoort denken. Iedere gedachte mag ik zien als een auto die langsrijdt. Ik mag alle auto’s aanschouwen en bekijken, zonder oordeel. Daarbij hoef ik niet in te stappen en mij mee te laten voeren. Vooral dat laatste geeft mij rust; eindelijk hoef ik even niets met alles wat ik denk. Ik adem diep in, terwijl ik mijzelf dieper in oncomfortabele houding voel zakken. De auto met mijn gedachte over hoe oncomfortabel ik dit vind, laat ik voorbij rijden terwijl ik uitadem. Ik weet niet goed wat er gebeurd in mijn lichaam. Toch schrik ik niet. Ik voel mijn linkerarm trillen, terwijl ik warm word vanbinnen. Sinaasappeloranje, okergeel, rozenrood en zandbruin flitsten door elkaar. Niet als een vuurwerkshow met harde knallen, geleidelijk en zacht vol overgave met rustige overgangen. Op een natuurlijke manier – alsof het altijd zo hoorde – aanschouw ik dit spel. Zonder dat ik er grip op heb lijken met iedere adem opnieuw woorden voorbij te komen die ik kan samenvatten in ‘liefde’ en ‘onuitputtelijk’. Ik snap er niets van en toch lijkt mij dat niets uit te maken. Ik voel dat ik er écht ben en steeds dichter bij mijzelf kom, terwijl het tegelijkertijd voelt alsof ik buiten mijzelf treed. Alsof mijn gevoel en onderbewustzijn mijn ego en gedachten overspoelen.
Zou dit échte ontspanning zijn? De meditatieve staat waar menig yogi of meditatiegoeroe het over heeft? Ik zou geen echte millennial zijn als ik niet bekend was met mindfulness en mediteren, en ik zweer dan ook bij zoveel mogelijk stilstaan bij alles wat nu is en bewust leven. Alleen deze ervaring is er één van een ander soort. Iets wat ik nog niet eerder kende, wat ik moeilijk in woorden uit kan drukken. De puurheid van wat ik voel doet me denken aan hoe ik als kind mijzelf lachend manoeuvreerde door de velden vergeet-me-nietjes in onze tuin, rennend achter de hond aan. Nu geef ik het mijzelf opnieuw: Liefde en geluk zonder voorwaarden. Terwijl ik zonder enige moeite de gedachten zie komen en gaan, hoor ik de yogadocente zeggen dat we alles los mogen laten. Ik doe rustig mijn ogen open; Mijn eerste les Yin Yoga zit erop. Eenmaal thuis schenk ik voldaan een kop thee in en pas als mijn kop leeg is besef ik dat ik geen enkele neiging had om het kopje kapot te gooien. Dat Yin Yoga, dat is zo gek nog niet.
Meer lezen van of weten over Demi? Bekijk haar Instagram @leefinhetkwadraat
Foto: Demi de Vries