Je weet zelf niet hoe je eruit ziet
Terwijl ik naar een foto van vroeger kijk, denk ik terug aan hoe ik destijds over mezelf dacht. Of eigenlijk vooral hoe ik mezelf toen bekeek. Ik weet nog dat ik mezelf té dik vond. Niet mooi genoeg. Inmiddels weet ik: wat een onzin! Ik was toen mega slank… Mijn gevoel van eigenwaarde heeft altijd ups en downs gehad en is nog steeds een gevoelig onderwerp. Net als veel andere vrouwen ben ik er dagelijks, waarschijnlijk ieder uur, mee bezig. Ondertussen weet ik dat het onzin is om zoveel met je jezelf bezig te zijn en dat ik deze vaak negatievere gedachten voor eens en altijd moet tackelen maar op de een of andere manier komen ze toch altijd tevoorschijn.
Het is alsof ik vluchtig momenten van bevestiging over hoe ik eruit zie. Sommige mensen kleden zich dagelijks vooral praktisch aan, veel vrouwen willen echter ook iets moois uit de kast trekken. Ik ook. In mijn kast hangen genoeg mooie items en in een knappe outfit voel ik mezelf ook mooier. Iedereen heeft een uitstralingswens en kleding is een bewezen communicatiemiddel, het geeft een innerlijke boost in zelfvertrouwen en gelijktijdig kracht aan je woorden en daden.
Waar kleding je zelfvertrouwen een boost kan geven, lost het de plagende gedachten die elke vrouw die ik ken heeft niet op. Slimme vrouwen, gedreven vrouwen, talentvolle vrouwen, grappige vrouwen en adembenemende mooie vrouwen. We zeggen allemaal tegen elkaar: “echte schoonheid zit van binnen.” Dit zou onzekerheden van tafel moeten vegen maar dat doet het niet! Soms zie ik een vrouw waarvan ik denk: hoe kan zij nu NIET weten dat ze prachtig is. Wat ziet ze als ze in de spiegel kijkt? En wat betekent dat voor mij? Dit zijn dingen die ik me zó vaak afvraag.
Dagelijks sta ik voor de spiegel en dat is niet altijd met bewondering. Soms wéét ik simpelweg niet hoe ik eruit zie. Hoe andere mensen mij zien. Het gekke is dat je dat pas goed merkt als je foto’s bekijkt. Dan besef je je ineens: ik heb geen idee hoe ik eruit zie en dat probeer ik al een leven lang uit te vogelen. We zijn een door foto’s geobsedeerde generatie en maken meer dan ooit foto’s die we kritisch bekijken en eventueel delen met de buitenwereld. Soms vind ik mezelf mooi maar een foto kan ook afschuwelijk uitpakken. Het gekke is, de feedback van andere mensen is vrijwel nooit hetzelfde als zelfkritiek. Dat verbaast me. Net zoals dat het me verbaast dat ik nu met een hele andere blik naar foto’s van vroeger kijk dan hoe ik destijds naar mezelf keek. En ook dat vrienden mij heel anders zien op foto’s dan ik mezelf. De spontane foto’s vinden ze juist geweldig terwijl ik mezelf liever met een duckface, zo geposeerd als wat zie. Herkenbaar?
Dus ja, in hoeverre bekijken we onszelf realistisch? Uiteindelijk zijn we enorm kritisch en dat besef ik me keer op keer als ik mezelf weer eens op een negatieve manier bekijk. En toch sta ik voor de spiegel, afkeurend maar ook wetend dat het grote onzin is. Zeker in de zomer wanneer de jurkjes en bikini’s weer opgesnord worden en we meer bloot tevoorschijn toveren. We zeuren over kleine imperfecties die ons eigenlijk zo perfect maken. Littekens, curves of cellulite. Onbelangrijke dingen als je je bedenkt hoe sterk het lichaam eigenlijk is. We praten nooit zo negatief over vriendinnen op de manier waarop we over onszelf praten. Dus laten we proberen om milder en liever te zijn voor onszelf. Misschien is er geen onmiskenbaar antwoord op de vraag: “ben ik knap, aanbiddelijk of eigenaardig?” Laten we die vraag dan ook vooral niet proberen te beantwoorden. Waarschijnlijk ben je van alles een beetje, net als iedereen. Je hoeft niet per se te weten hoe je eruit ziet als je maar weet dat je je fijn voelt. Je bent mooi genoeg.