Ben ik de enige vrouw die wordt lastiggevallen tijdens het sporten?
Toen ik een jaar geleden ging hardlopen rond de klok van zeven (in de avond) kreeg ik plotseling een klap op mijn bil. Ik schrok, schreeuwde naar de man die op een scooter voorbij sjeezde en ben verder gerend. Wat moet je anders? Het was een zomerse avond, nog licht en best druk in het park. Maar dat ik überhaupt redenen aan het bedenken ben waarom een man het recht heeft om een vrouw op de billen te slaan, is al bizar. Zelfs als was het stikdonker, dan nog had hij met z’n fikken van mijn billen af moeten blijven. Soit!
Vunzige woorden
Gelukkig kan ik dit soort dingen prima naast me neer leggen en vind ik het sneu dat de man in kwestie op deze manier door het leven gaat. Maar toch merk ik dat het me tegen houdt om bepaalde dingen te doen! Ik ben bijna dertig, ga wekelijks naar yoga en ren regelmatig een rondje van vijf tot tien kilometer. In een strakke sportbroek met T-shirt, op m’n Asics. Zonder make-up werk ik me in het zweet want dat is de bedoeling van een flinke work-out. Niet? Het maakt mij niet uit dat ik er niet uit zie, maar ook weer wel. Want ik merk dat ik niet in een crop top over straat ga, noch in een korte broek. Liever trek ik een onelegante trui aan en áltijd een lange broek. Dat is mijn wapen tegen nog meer klappen op mijn billen óf vunzige teksten. Ook dat nog: regelmatig krijg je “HHMMM” of “Dat ziet er lekker uit” naar je oren geslingerd. Geen vrij gevoel. Alsof ik een stuk loslopend vlees ben. Is dat wat vrouwen verdienen? Zelfs in de sportschool komen bepaalde mannen als bijen op de honing af en zie ik ze naar mij loeren. Terwijl je zou denken dat de sportschool een safe zone is omdat je allemaal met hetzelfde bezig bent.
Seksuele intimidatie komt bijna net zo vaak voor tijdens het sporten als wanneer je op stap gaat. Mannen denken dat ze je kunnen grijpen, dat ze schunnige taal mogen uitspreken en als je niks terug zegt krijg je een paar scheldwoorden op de koop toe. Wat denken ze wel niet?
Bagatelliseren
Zo erg is het allemaal niet. Dacht ik. Omdat ik geen luie donder ben, sport ik nog steeds. Maar zélfs met warm weer in een lange broek. Mijn vriend vroeg laatst: “heb je je nieuwe sportoutfit – prachtig maar té bloot – nog niet aangehad?” Ik riep lachend: “Ja daaaggg!! In het park? Dat is vragen om problemen.” Pas toen ik dit zei dacht ik: ‘Hier klopt iets niet.’ Tuurlijk! Je hoeft er niet piekfijn uit te zien, maar is sporten in comfortabele – lees: luchtige – sportkleding te veel gevraagd? Ben je dan té uitdagend gekleed?
Niet dus. Het zijn de mannen die zich moeten inhouden. Vrouwen verdienen het om zich in het zweet te werken zonder dat ze lastiggevallen worden. Ze moeten zonder na te denken een sportkloffie uit de kast trekken en daarin vrij door het park rennen. Als je je als vrouw niet sexy kunt voelen zonder belaagd te worden is het goed mis. Ik vertelde mijn verhaal tegen vriendinnen en bijna iedereen kon zich in mijn verhaal herkennen. Instemmend knikten ze bij iedere opmerking en een enkeling had nog ergere verhalen. Stukken erger. Lastige mannen vermijden is óók een sport geworden en dat lijkt me niet de bedoeling.