Column Robin: Vroeger

Vroeger. Wat een gek woord eigenlijk. Een twee lettergrepen-woord wat mijn mond ontsnapt als een diepe zucht. Vrrr… Als ik mijn mond aanzet om het woord uit te spreken, voel ik de lucht tussen mijn tanden door mijn lippen kietelen. Vroeger, zo’n simpel woord.

Vroeger, waar denk je aan als ik het woord zeg? Denk je aan de Indianen die lang geleden over wijd uitgestrekte vlaktes trokken, met lange zwarte haren al wapperend door de prairie. Of denk je aan de ridders, bepantserd door hun zilveren harnas, gewapend te paard met een speer in grote, koude kastelen.

Misschien denk je wel aan je moeders warmte. Of aan de appeltaart van je oma, die heel het huis vulde met de geur van kaneel en warme appels.

Misschien denk je wel aan je eerste liefde. De licht vervaagde plekjes op de papieren lippen van Nick Carter. En je voorliefde voor jongens met blond bloempot kapsel haar.

Misschien denk je wel aan uitdagingen, dromen, verlangens. Of juist aan teleurstellingen, verwachtingen, desillusies.

Of misschien denk je wel aan oorlog. Die van jezelf of die van een ander. Lang geleden, geschreven en herdacht. Of verstopt, diep van binnen, een oorlog met jezelf.

Vroeger. Hoe kan een woord, zo simpel, zo onschuldig, zo veel emoties met zich meedragen? En waarom hechten we zoveel waarden aan een woord, zo simpel en suf. Waarom kunnen we niet een ander woord vinden waar we onze gedachtes mee vullen. Een woord met veel meer klanken. Waar je spontaan van gaat lachen als je het hoort.

Vroeger, het woord met zo veel uitkomsten. Een woord wat vandaag kan voelen als een warme deken die je omarmt met liefhebbende gedachtes. Maar wat morgen kan zorgen voor ijskoude rillingen en zoute tranen, prikkend in verdrietige ogen. Iedere dag weer een verrassing hoe dat woord, een woord, vandaag zal uitpakken.

Soms praat Vroeger tegen me. Soms lief, bemoedigend en zacht. Soms oorverdovend hard en boos, onstuimig. Soms probeer ik niet te luisteren en soms verdrink ik er beetje in. Dan glij ik langs herinneringen, soms snel en soms veel te traag. Soms laat vroeger me huilen, soms tranen van geluk en soms, heel soms, ook van verdriet.

Soms overvalt Vroeger me een beetje. Dan word ik onverwachts geconfronteerd met dat veel te beladen twee lettergrepen woord. En soms, soms weet ik dan even niet wat ik moet doen.

Vroeger… Vroeger… Zou het misschien helpen als ik het woord wat vaker zeg?

Maar er is ook een ander woord. Nu. Een woord met zoveel kracht en bemoediging. Nu. Een woord vol kansen. Een woord waarin alles mogelijk is. Nu.

Nu. Mijn tong kietelt mijn gehemelte bij het aanzetten van het woord. Nu. De hmm in het woord Nu is bijna mediterend te noemen. Nu.

Het woord is NU.

Liefs,

Robin