Column Robin: Een leven zonder suiker

Een leven zonder suiker. Er zijn maar weinig mensen die dat (vrijwillig) vol kunnen houden. Toch is het de moeite waard om een poging te wagen. Zeggen ze. Robin probeert al een tijdje om suiker te bannen uit haar eetgewoontes. Dit gaat alleen niet altijd zonder slag of stoot…

Suiker. Witte, kristal achtige korrels die zorgen voor een zoete smaak en een plakkerig gevoel. Op het eerste gezicht niet bepaald lekker. Als ik er zo naar kijk dan doet het me vrij weinig. Ik ben nu niet bepaald het type dat afhankelijk is van witte korrels… Of toch wel?

Het begon allemaal zo’n anderhalf jaar geleden toen ik mijn huidige vriend leerde kennen. Jo is vanaf kinds af aan al allergisch voor geraffineerde suikers. Niet dat hij er dood aan gaat (gelukkig), maar hij wordt er wel ernstig ziek van. Zijn darmen lijken de geraffineerde suikers niet te kunnen omzetten en reageren daar dus behoorlijk agressief op. Niet bepaald fijn en dus reden genoeg om suikers voorgoed uit je leven te bannen.

Mijn liefde voor suikers kent een ietsiepietsie andere geschiedenis…
Toen ik klein was probeerde mijn moeder mij suikervrij op te voeden. Voor kleine Robin dus geen snoepjes of chocolade, maar rozijntjes en snoeptomaatjes. Zielig? Nee hoor, zolang een kind niet weet wat hij/zij mist valt er ook niet te verlangen. Dit ging goed tot de eerste uitnodigingen voor kinderfeestjes binnen druppelde…

Zelf kan ik me er niet veel meer van herinneren, maar mijn moeder des te beter. Ik zal een jaar of drie vier zijn geweest schat ik, toen mijn moeder me afzette bij het verjaardagsfeestje van Ties. Rond het aangegeven ophaaltijdstip, stond mijn moeder weer netjes voor de deur. De mama van Ties, die de deur open deed, was niet erg blij met de mama van Robin…

“Robin heeft de hele middag in de keuken gestaan en niet 1 spelletje mee gespeeld!” kreeg ze verwijtend naar haar hoofd gesmeten. Robin niet gespeeld? Dat is gek dacht mijn moeder. Tot dat ze me in de keuken aan trof. Mijn mond onder de chocolade en gevuld met allerlei zoetigheid. “MAMA! WAT IS DIT VOOR IETS LEKKERS?!” helemaal hyper door de suiker kon ik maar niet begrijpen wat deze hemelse lekkernijen waren en waarom in hemelsnaam ik dit nooit eerder had gegeten?! Dat was de dag dat mijn suiker liefde is geboren…

Goed, fast forward naar vandaag. Inmiddels is mijn liefde voor suiker omgezet naar een haat liefde verhouding. Ik wil het niet, maar soms heb ik het gewoon nodig! Soms dan word ik gewoon oprecht chagrijnig omdat ik zin heb in iets lekkers. Iets gevuld met suiker. Een stuk chocolade of een stukje taart. Maar een koekje is ook lekker of een bakje ijs…

Ik geef het toe. Ik ben lichtelijk verslaafd. Of laat het lichtelijk maar weg… Je zou denken dat het makkelijker zou zijn om suikers te verbannen, met een man in je leven die er allergisch voor is. Maar nee… Ook al eten wij thuis nauwelijks suiker en halen we ook geen suikerhoudende dingen in huis, ik smacht er nog steeds naar. Dus soms, soms haal ik stiekem wel eens een fruittaartje bij de bakker als ik boodschappen doe. Dan eet ik die op onderweg naar huis, zodat Jo me niet hoeft te zien.

Niet dat we er ruzie over zouden hebben hoor, maar hij ziet me liever geen suiker meer eten. Hij gelooft namelijk dat suiker funest is voor je brein. En gezien Alzheimer en dementie nogal vaak voorkomt in mijn familie, is het eten van suiker dan niet erg verstandig.

Dus ik ben opzoek gegaan naar een alternatief. Tegenwoordig bak ik suikervrije taarten. Het liefste ook nog lactose en glutenvrij, want ja als je dan toch bezig bent… Het kost even wat moeite maar eerlijk is eerlijk, het is ook wel echt een stuk lekkerder. Niet alleen door alle verse ingrediënten, maar vooral het ontbrekende schuldgevoel is toch wel de echte smaakmaker.

Maar geen zorgen, ik eet heus nog wel een koekje op z’n tijd.
Het leven is tenslotte kort, dus leef je uit – Loesje.

Liefs,

Robin