Niet gelukkig op je werk? Zeg je baan op

Ik doe er niet moeilijk over: ik ben hartstikke gevoelig voor de druk van m’n omgeving. Tijdens m’n HBO-opleiding Journalistiek werd m’n laatste sprankje authenciteit ingeruild voor de angst om mezelf ontzettend tekort te doen. Wekten vervolgens twee mensen bij mij de indruk dat het zonde was om na het VWO niet naar de universiteit te gaan, dan zat ik gelijk een halve middag nieuwe studies te Googlen en zei ik bijna per direct m’n kamer op.

Toen ik dat papiertje eenmaal binnen had, werd het daarom hoog tijd mezelf eens ‘lekker uit te dagen’. Er is niks mis met een extra studie of twee dus verhuisde ik naar Groningen en begon ik met de studie bedrijfskunde: daar kon je nog eens wat mee. Medestudenten deden commissies en voor ik goed en wel door had wat dat inhield, stond ik ook goodiebags te vullen met flyers voor gratis pizza’s. En waar m’n moeder nog volhield dat een universitaire studie de basis is voor een leuke baan, bereikten mij de berichten dat je zonder bestuursjaar of buitenlandstage vooral een hele hoop koffie kon gaan maken in de coffee company.

Dus ik uit die comfortzone. Één master werden er twee, die commissie ging over in een bestuursjaar en een scriptie kon ook in anderhalve maand in plaats van een half jaar afronden. En die omgeving maar druk uitoefenen, hè. Je leek wel gek als je genoegen nam met een baan bij een plaatselijk marketingkantoor met lekkere koffie. Nee, een traineeship moest je doen. Op z’n minst bij een bedrijf dat present was op de Nationale Carrièrebeurs. Je begrijpt: met m’n startersfunctie bij een internationale firma was ik helemaal in de wolken. Ik zie mezelf nog driftig knikken als m’n vriendinnen en ik bewonderend concludeerden dat iemands carrière ‘lekker in de lift’ zat.

Maar na een jaar begon het ontzettend te jeuken. Ik ben achtentwintig en heb een studieschuld waar ik een klein huisje op het Twentse achterland van kan kopen, maar toch ben ik gaan doen wat ik zélf wil. Nu kijk ik terug op een jaar met talloze netwerkkoffies, mails waarin ik mezelf aanbied aan ieder tijdschrift dat er bestaat en een héle hoop schrijfsels. Of Zzp’er zijn makkelijk en vanzelfsprekend is? Nee, natuurlijk niet. Maar ontzettend hard werken voor een baan die je gelukkig maakt? Man: Zo. Ontzettend. Waard. Als een kind zo gelukkig ben ik nu freelance journalist. En die pushende omgeving? Hártstikke trots!

Lees ook: de inspiratiepraktijk, een verfrissend, herkenbaar boek.